با گسترش هرچه بیش تر تکنولوژی  و ابزارهای ارتباطی در قرن 21, مربیان دیگر نمی توانند به روش های سنتی آموزش دل خوش دارند. در دسترس بودن اطلاعات, جذابیت تکنولوژی های آموزشی و بالا رفتن هوش دانش آموزان نسبت به نسل های گذشته, ایجاب می کند که برنامه های آموزشی نیز خود را با شرایط هماهنگ کنند تا از روند تغییرات عقب نیافتند.

در قرن 21 تنها آموزش خواندن, نوشتن و حساب کفایت نمیکند, بلکه دانش آموزان باید مهارت هایی مانند یادگیری, تفکر, خلاقیت, و رهبری راهم فرا گیرند. دیگر تنها کسب اطلاعات چندان مفید نخواهد بود, زیرا اطلاعات بسیاری در دسترس انسان قرار گرفته اند. آن چه که مهم است تحلیل و به کار گیری این اطلاعات برای حل مسایل و رفع نیازهای موجود است.

برای فراگیری مهارت های لازم در قرن 21, دانش آموزان باید تشویق شوند که ایده پردازی کنند, اطلاعات را تحلیل کنند, دست به استدلال و ارزیابی عقاید و ادعاها بزنند, پدیده ها را تفسیر کنند و بر اساس دانشی که دارند بتوانند دانش های جدید را استخراج کنند. انجام این کارها, نیاز به تغییر رفتار آموزشی و مهم تر از آن, تغییر در روش تفکر معلمان دارد. برای این کار, معلمان باید به جای انتقال اطلاعات به دانش آموزان, آن ها را تشویق کنند که در فرایند آموزشی حضوری فعال داشته و با راهبرد و هدایت مربی خودشان دانش جدید را استخراج کنند.بنابراین در روش های نوین آموزش, دانش آموزان منفعل نیستند, بلکه حضوریمحققانه در کلاس درس دارند.

هدف از این نوع آموزش, فراهم آوردن فرصت هایی برای درگیر کردن کودکان با مسایل دنیای اطاف و حل آنها است. در این نوع آموزش, آن ها با بهره گیری از خلاقیت و قدرت ابتکار خود و با استفاده از تکنولوژی و همکاری با یکدیگر در قالب یک گروه, راه حل های جدید را کشف می کنند و در این روند, ظرفیت های فکری و آموخته ها ی خود و گروهشان را ارتقا می بخشند.

بنابراین در قرن بیست و یکم دانش آموزان دیگر نیازی ندارند که یادگیری از راه حفظ دانش و تصور مطالب انتزاعی را تحمل کنند.آنها انسان هایی خواهند بود که با بهره گیری از قدرت خلاقیت خود, رهبری استفاده از تجربیات موثر را در دست خواهند گرفت.